Rytualne obmywania były znane w starożytności u wielu ludów. Był to zewnętrzny znak wewnętrznego nawrócenia, żalu za popełnione grzechy i gotowości zadośćuczynienia za nie. Był to wyraz tęsknoty, aby Bóg w swoim miłosierdziu oczyścił człowieka z win na sposób duchowy, tak jak woda oczyszcza ciało z materialnego brudu zewnętrznego. Najstarsza tradycja święta Chrztu Pańskiego jest opisana w Ewangeliach. Najszczegółowiej to wydarzenie zrelacjonował św. Mateusz, choć opis chrztu Jezusa zostawili wszyscy trzej synoptycy. Chrystus przychodzi nad brzeg Jordanu, by z rąk Jana Chrzciciela, jak wszyscy innni, przyjąć chrzest. Od tego uroczystego aktu Chrystus Pan rozpoczął swoją misję nauczycielską. Miał wtedy trzydzieści lat, gdyż dopiero od tego wieku, określającego pełnię dojrzałości mężczyzny, zwyczaj żydowski pozwalał występować publicznie przed ludem i nauczać. Podczas chrztu Jezus został przedstawiony przez swojego Ojca jako Syn posłany dla dokonania dzieła zbawienia. Bóg Ojciec potwierdził z nieba Misję Chrystusa Pana, dając świadectwo, że jest Synem Bożym i ma prawo przemawiać w imieniu Boga. Chociaż sam nie miał grzechu, nie odsunął się od grzesznych ludzi: wraz z nimi wstąpił w wody Jordanu, by dostąpić oczyszczenia. Święto Chrztu Pańskiego najwcześniej obchodzonow liturgii Kościoła Wschodniego. Chrzest Jezusa nie posiadał w liturgii rzymskiej oddzielnego święta. Dekretem Świętej Kongregacji Obrzędów z 23 marca 1955 r. ustanowiono na dzień 13 stycznia w miejsce dawnej oktawy Epifanii wspomnienie chrztu Jezusa Chrystusa. Posoborowa reforma kalendarza liturgicznego w 1969 r. przemieniła wspomnienie na święto Chrztu Pańskiegoi przesunięła je na niedzielę przypadającą po 6 stycznia.
- Jest to również świeto patronalne Ruchu Światło-Życie